Μου ‘χει κάτσει στο λαιμό τελευταία αυτό το δήθεν ειλικρινές ενδιαφέρον πασών των πολιτικάντηδων για την υγεία του Ρωμανού. Μέχρι που άκουσα σήμερα, ότι ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να επέμβει στο ρόλο της δικαιοσύνης…και έσκασα στα γέλια. Στην αρχή δηλαδή. Γιατί μετά έκλαψα, μετά τσίριξα, μετά έβρισα και στο τέλος ηρέμησα –περίπου.
Να σου πω την μαύρη μου αλήθεια, δεν είχα ασχοληθεί ενδελεχώς με το θέμα, διότι βαριέμαι αφόρητα όλους αυτούς τους μαλλιάδες (ή και κοντοκουρεμένους, μικρή διαφορά έχει), με τα σταράκια, τις back-bags, τα ατημέλητα ρούχα και το στυλ είμαι-εναντίον-του-κωλοσυστήματος…που μόλις πιάσουν ένα φράγκο στα χέρια τους ξεχνάνε τις αριστερές τους καταβολές και μετατρέπονται σε δεξιόστροφα καλογυαλισμένα μπιμπελό….ή τυχαίνει να έχουν ήδη πολλλλλλλλλλλλλά φράγκα στα χέρια τους και επειδή δεν ξέρουν πώς να περάσουν την ώρα τους κάνουν τη μια μαλ@κία πάνω στην άλλη…έτσι, για τη διαφορά από το σωρό. Μου προκαλούν απίστευτη τάση για εμετό όλοι αυτοί!
Άλλο είναι αυτό, όμως, κι άλλο είναι να κινδυνεύει η ζωή ενός ανθρώπου μόλις 21 Μαϊων. Θα μου πεις, αυτός πήρε το καλάσνικοφ και μπούκαρε στην τράπεζα και λήστεψε και τρομοκράτησε και …και …και…Εντάξει, δεκτά όλα αυτά. Όμως εδώ μιλάμε για την ίδια τη ζωή του. Η οποία –εφόσον έχει ξεκινήσει και απεργία δίψας- οσονούπω θα κρέμεται σε μια κλωστή. Αν ήταν ο γιος σας κύριοι της Βουλής πώς θα αντιδρούσατε; Υποπτεύομαι με το ίδιο «ειλικρινές» ενδιαφέρον, που δείχνετε και τώρα, ε;;;
Υ.Γ. Τα Χριστούγεννα δεν είναι για παιδάκια μόνο…